- Lucienie. Gdy krzyknęła jego imię, chwycił ją na ręce i zaniósł na sofę. Sam ukląkł na podłodze i zaczął ssać najpierw jedną, potem drugą jej pierś. Alexandra oddychała spazmatycznie. - Powiedz mi, co czujesz - wyszeptał. Z dręczącą powolnością sunął gorącymi wargami od jej łona ku górze: do piersi, szyi i wreszcie ust. - Płonę. Proszę cię, Lucienie. - O co? Znała tylko określenie, którego sam kiedyś użył. - Kochaj się ze mną. Uśmiechnął się. - Jak sobie życzysz. Gdy zdejmował buty, uniosła się na łokciu i delikatnie skubnęła zębami jego ucho. Jęknął cicho. Zachęcona pomogła mu rozpiąć spodnie. Przy okazji dotknęła twardej wypukłości. - Bezwstydnica - powiedział ochrypłym szeptem, odsunął jej ręce i ściągnął spodnie. - To twoja wina - odparła, zafascynowana i jednocześnie przerażona jego nagością. Wyciągnąwszy się obok niej na sofie, hrabia przez kilka chwil z zaciśniętymi zębami wytrzymywał niewprawne pieszczoty, a potem odsunął jej ręce i przywarł do niej z głuchym westchnieniem. Jej umysł stracił zdolność do racjonalnego myślenia, ale ciało wiedziało, co robić. - Teraz - szepnęła. Potrząsnął głową. - Nie będziemy się spieszyć. - Wszystkie mięśnie miał napięte. Czuła, że powstrzymuje się całą siłą woli. - Teraz - powtórzyła, unosząc biodra. Gdy przeszył ją ból, odruchowo chciała się cofnąć, ale Lucien przytrzymał ją mocno. - Zaczekaj. - Lucienie. Dopiero po dłuższej chwili pocałował ją z pasją i zaczął wolno poruszać biodrami, a potem coraz mocniej i szybciej. Kiedy wreszcie odnalazła wspólny rytm, jej ciałem wstrząsnęły spazmy. Krzyknęła z rozkoszy. Chwilę później Lucien jęknął i zanurzył twarz w jej włosach, po czym opadł na nią bezwładnie. Zaczęła głaskać go po plecach. Z wolna odzyskiwała zmysły. - Więc o tym pisał Byron - odezwała się, wciąż jeszcze odurzona. Zaśmiał się, uniósł na łokciu i pocałował ją czule. - Teraz już rozumiesz, dlaczego młode dziewice nie powinny go czytać. - Mam prawie dwadzieścia cztery lata i chyba już nie jestem dziewicą - stwierdziła, oddając mu pocałunek. - Na szczęście nie. Doszedł do wniosku, że przyrównanie jego umiejętności do poezji Byrona stanowi miłe podsumowanie wieczoru... choć wcale nie zamierzał go kończyć. Alexandra Gallant zrobiła na nim piorunujące wrażenie już w chwili, gdy pierwszy raz ujrzał ją w swoim gabinecie, natomiast on jeszcze nie zawrócił jej w głowie. Ochłonąwszy nieco, usiadł. - Myślisz, że lord Belton oświadczy się Rose? - zapytała sennym głosem, sięgając po halkę. Żadnej histerii, łez, pretensji. Po prostu brała to, co podsuwało jej życie. Uśmiechnął się. Jego Alexandra. Ciekawe, jak by zareagowała na takie określenie. - Robert ma na to za dużo rozsądku. Po prostu stara się wyprowadzić mnie z równowagi. - W takim razie rzeczywiście powinieneś urządzić przyjęcie urodzinowe dla swojej kuzynki. Spostrzegł, że przygląda mu się z nowym zainteresowaniem. - Wracamy do codzienności? Przyjęcia, kolacje, bale, nowe stroje?