Któregoś dnia spłynęło na nią olśnienie.
Uświadomiła sobie, że po prostu musi przekonująco odgrywać swoją rolę. Jeśli inni będą odbierali ją jako osobę opanowaną i pewną siebie, wszystko będzie dobrze. Nikt się nie domyśli, jak jest naprawdę. Jej wątpliwości, obawy i braki nigdy nie wyjdą na światło dzienne. Ważne jest to, co na zewnątrz. Dlatego tak istotny jest staranny makijaż, wypracowana fryzura, odpowiednio dobrany strój i zdystansowany, budzący zaufanie sposób bycia. Amy stała się inną osobą. I nikt się nie połapał. Plan sprawdzał się doskonale. - Co będzie dziś na śniadanie? - pytanie Benjamina wyrwało ją z tych rozmyślań. - A na co masz ochotę? - zapytała, poprawiając mu kołnierzyk czerwonego polo. - Ja bym chciał naleśniki! - Ja też! Amy uśmiechnęła się. - W takim razie zrobimy naleśniki. Rozradowani chłopcy rzucili się w stronę kuchni. - Wolniej! - zawołała za nimi. Przez te parę dni zdążyła się przyzwyczaić, że chłopców było bardzo trudno pohamować. Byli grzeczni i starali się słuchać, ale energia ich rozsadzała. Zbiegając za nimi po schodach, usłyszała telefon. Zatrzymała się w holu, by go odebrać. - Tata! - Na dźwięk znajomego głosu przepełniła ją radość. - Wszystko w porządku. Idzie mi świetnie. Tak się cieszę, że dzwonisz! Porozmawiała z ojcem przez chwilę. Obiecała zadzwonić, gdy będzie miała wolny dzień. Wtedy nagadają się do woli. Teraz zaś musi pędzić do chłopców, by dać im śniadanie. Odłożyła słuchawkę. W kuchni było pusto. W całym domu panowała cisza. Przez chwilę Amy stała nieruchomo. Naraz ogarnęła ją panika. Serce zabiło jej jak szalone, na całym ciele poczuła gęsią skórkę. Zatoka! Bez namysłu wybiegła na taras, obrzuciła wzrokiem ogród i brzeg. Łódka była na miejscu. Odetchnęła z ulgą. Wyszła na słońce i zaczęła nawoływać dzieci. Gdzie mogli tak nagle zniknąć? Znieruchomiała. Drzwi do szklarni były uchylone. - O Boże! - wyszeptała. Zaczęła biec. Chłopcy na pewno tam poszli, czuła to. Przeszkodzą Pierce'owi w pracy.